ANGELUS NOVUS

Publicado em por

Nova Pesquisa do Teatro En-Trance

“Há mesmo uma lenda talmúdica segundo a qual os anjos -a cada momento sempre novos, em legiões infinitas- são criados para, depois de terem entoado os seus hinos na presenca de Deus, deixarem de existir e se disoverem no nada”. (…)

Walter Benjamin

Linguiças

Publicado em por

Foto: Jorge Soledar.

Guzmanconfame

Odéio as “linguiças”, pero gosto da expressão portuguesa “encher linguiça” polo gráfica que é. Para quen a desconheza, é sinónima de “rechear un espazo vacío com informaçōes irrelevantes e de ningún interesse” :

As palabras “Cultura” e “Cidade” son para min, a día de hoxe, un horizonte cercano e explotable que rumio cada mañán desde a cociña da miña casa mentres tomo un café que me pon Os nervios a tono coa paisaxe: Hai dúas maceiras, unha figueira, un pereiro, unha familia de rabolongos, corvos, un gato amarelo -intelixentísimo- e, desde que comezou o confinamento, viñeron dúas pombas de cidade que se moven torpemente entre as pólas dunha árbore. Hai esperanza. Existe tamén un caminho sinuoso ata o Gaiás, por un “Bosque de Galicia” tan raso que permite contemplar, no cúmio do mausoleo, a Fraga. (Nese momento, a anarquista que nunca fun -porque morreu de morte accidental nunha dobra aleatória da historia- retórcese embaixo da terra non subvencionada e crava os dentes nalgún cimento enferruxado do monumento/símbolo da morte dos poetas – e das políticas culturais saudables-. E así roe polo resto da eternidade. Tanto tempo ten para facelo que rilla mesmo nos propios pensamentos ata pulverizalos. De cando en vez, discurre entre as raíces invisíveis e ventureiras dese bosque feito por encargo, un ou outro “recado” de pólvora que asina na terra con un garabullo: “Rumio”).

Logo están os axentes da cidade e os culturais.

Desde a disidencia, ou chámalle desencanto, observo con distanciamento, interese e o cariño necesarios para entender o por qué da miña automarxinación participativa. Deste xeito levo uns días pensando na expresión “creadores de contenido” (por algunha razón sempre me ven así á cabeza, en castellano) logo enseguida aparéceme a expresión “encher linguiça” . Tento non xulgar, mas as sinápses non tenhen cancelas.

E hoxe, entrando nas redes, tópome co cancelo do apagón cultural. Eu non sei o qué se vai a apagar nese apagón cultural que non estivese apagado xa. O desapagador que nolo desapague, bo desapagdor será.

DESVÍO (Completo)

Publicado em por

Desvío é unha peza posdramática, con abertura de linguaxes, dividida en catro actos: Desvío, A fada verde, Pulso e B-Ufo. A peza xurdíu como unha aproximación física e crítica, espiritual e lúdica, aos movementos feministas e “queer” nun período que vai desde 1920 ata 2020. Trátase dun periplo polo Multiverso “Trans” abranxido nunha cosmovisión espiral de liberación ascendente. Un ritual dionisíaco e surrealista, unha catarse de xénero. Desvío tamén contén un video-poema, unha viaxe astral, exequias místicas, “spoken-word”, videoarte e música electrónica amazónico-alieníxena. Un belo caldo de cultivo para esta primeira proposta escénica do Teatro En-Trance. _MG_4983

PULSO

Publicado em por

O ACTO III da Cuatriloxía DESVÍO.

Formalmente falamos dunha peza na que dialogan varias linguaxes e onde o “spoken-word” serve, non só como texto, mais tamén como pretexto e como subtexto. 

Acto Inspirado en quen inspirou á “xeración beat”, Neal Cassady. Ese home-muller, anxo caído ou demo ascendido, arquetipo do desaforo. O verbo do exceso de carne e, paradoxalmente, o verbo desencarnado.

O pretexto que move e o que deixa calado.

Toda a tensión que paira nun planeta reiteradamente ameazado pola bomba atómica e por  “donos do mundo ” sociópatas. Donald  Trump -teledirixido polo seu cerebro reptiliano- querendo invadir a galaxia transvestido de Christine Jorgensen (considerado o primeiro “trans” da historia quen, despois de ser soldado, virou cabareteira). Toda a tensión que provoca a luta entre o “American Way of Life” e o “Dharma”. Oriente e Occidente. Superman -ese ET- sobrevoando o globo e pousando lentamente na Inda para ouvir os Upanishads. Respirar. Un dispositivo audiovisual “irreverente” que nos mostra arquetipos (trans)xeracionais: Doris Day e Rock Hudson: máscaras sorrintes e soñadas polo pobo americano, e tamén polo pobo do outro lado do charco, aquél que ten medo do avión e que tamén ten medo do barco.  Máscaras de seres sorrintes,  transviados e deprimidos ou inmunodeprimidos.  Máscaras de máscaras estilizadas de “Gila” e “Mari Carmen y sus muñecos” do outro lado do teléfono vermello .

O humor, ese grande medium e ventríloco do tempo.

Pulso.3.4

Pulso.Desvío.3.2